Reisverslag deel II: Reizen in een 4×4 met daktent

Geplaatst op: 19 juli 2022 - door Lynn de Jongh.

Reizen in een Suzuki Jimny 4×4 met daktent? Het was een droom! Het werd werkelijkheid. En het is misschien wel het gaafste wat ik ooit heb gedaan! De ultieme vrijheid voelen, één zijn met de natuur, minimalistisch leven en alleen alles op standje vertraging. Ik kan het iedereen aanbevelen. Maar er zit zeker ook een keerzijde aan. Misschien helpt dit blog jou ter voorbereiding op die avontuurlijke reis. Misschien lijkt het leuker dan het is. Misschien ben je simpelweg gewoon meer een ‘hoteltype’. Alles is goed. Als ik je al kan meenemen in mijn beleving en tips kan aanreiken waardoor de verwachtingen misschien niet tegenvallen, dan is mijn missie al geslaagd. Veel leesplezier!

Costa Rica

Onze reis begon in Panama, waarna we na 2,5 week onze racemonster genaamd Kia weer inleverde bij het vliegveld van Chanquinola. Deze stad vergeet ik niet gauw, omdat het me herinnert aan slapen in een ghetto. Na het inleveren van onze huurauto stond ons een mooie taak te wachten: lopend de grens over. Heb je dit weleens gedaan? Ik ben een ervaring rijker! Bepakt en bezakt (toen kon ik nog een rugzak op mijn buik dragen), knikkende knieën en een onrustige nacht nog vers in ons geheugen besloten we braaf in de rij te gaan staan voor de douane van Panama. Je moet dus eerst een stempel halen, zodat je aan kunt geven dat je het land verlaat om vervolgens DE brug over te lopen naar het volgende honk: de douane van Costa Rica. Met een big smile lieten we Panama achter ons en liepen we in slechts 5 minuten een nieuw land binnen: Costa Rica! Ook dit ging soepeltjes. Corona zorgde voor weinig mensen, nauwelijks rijen en blije gezichten omdat ze weer toeristen zagen. Pfieuww…

Puerto Viejo

Een korte busrit bracht ons naar de eerste stop aan de Caribische Zee: Puerto Viejo. Na ruim twee weken ultieme rust in Panama, was dit een hele gekke gewaarwording. Het was er druk. Heet. Heel veel hippies. Luide muziek. En overal kreeg, met name Lars jointjes aangeboden. Als zijn antwoord ‘nee’ was, dan was de volgende standaard vraag of hij het dan misschien verkocht. Lars, de crimineel zelf. Ik huppelde er lekker achteraan en vond het fijn met al deze prikkels dat de aandacht vaak naar Lars ging. ‘Muy grande’, ‘Dos metros dos’ waren de opmerkingen die vaak voorbij kwamen. Als het gesprek soms dieper ging en we vertelde dat er een tweeling op komst was, dan kwam er na een lach en verbazing de zin: ‘Mucho dinero’ – wat veel geld betekent. Daar zullen we nog achter gaan komen…

Strand nabij Puerto Viejo
Strand nabij Puerto Viejo

Eerste Yogabeleving

Ondanks de ‘chaos’ in dit stadje, wende we er ook wel weer snel aan. Ik genoot van de winkeltjes, kraampjes met vers fruit en groente en de vele keuzes uit vega en vegan restaurants. Ons verblijf lag direct aan zee en vanuit de hangmat op ons terras spotte ik dan ook de eerste aap! Geweldig! Ook het yoga aanbod is hier mega. Lars en ik gingen samen op een ochtend met onze e-scooter de bergen in opzoek naar yogastudio Amaser. Deze adembenemende locatie had niet alleen een fantastisch uitzicht over zee, de lekkerste cappuccino’s maar ook de smaakvolste taartjes hebben we geproefd. Wil je dus graag dat je partner een keer mee gaat naar een yogales? Zoek gewoon een studio uit waar je hem kan trakteren op iets lekkers. Een ware yoga beleving!

Koffie bij Yogastudio Amaser
Koffie bij Yogastudio Amaser

San José

Een stad die voor ons een speciaal plekje in ons hart heeft gekregen. De stad waar Lars zijn voorgevoel klopte. De stad waarin we ons beseften dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn. De stad van DE echo. De plek waar ik Lynn wist, dat ik drie kloppende hartjes in mijn droeg. Alvorens ons leven op z’n kop stond, hebben we die 15 dagen daar voor geleefd als pioniers. Ik neem je graag mee naar dag één: De pick-up van onze droomauto…

Suzuki Jimny!
Suzuki Jimny!

Nomad America

Bij Nomad America huurde we onze terreinwagen. Een witte Suzuki Jimny, waar de tweeling in de toekomst niet in zal passen. Een stoere bak die helemaal volgestouwd is met een volledige kampeeruitrusting; potten, pannen, pit, stoelen, hangmat, koelkast, tafel, luifel, lampjes, een zwaard (!), EHBO-kit, een iPhone, navigatie, surfboards. Onze tassen konden er net aan bij. Gelukkig zat de tent op het dak en kon Lars deze op een gegeven moment in vijf minuten opzetten. Nomad America kon je altijd contacten bij vragen en hadden zelfs middels een app campingplekken gemarkeerd waar je de nachten kon staan. Het voordeel aan kamperen in Costa Rica is, is dat je wild mag kamperen en dus overal mag staan; ook op het strand!

Hoe idyllisch?
Hoe idyllisch?

Wind, wind en nog eens wind

Na een nachtje ‘proefslapen’ op het Nomad terrein reden we de bergen in richting La Fortuna. Een oase van groen doorkruiste we, vol prachtige vergezichten, diepe dalen en hangbruggen zoals uit de film. Onze eerste stop was op een super primitieve camping maar wel met een vijf sterren uitzicht: vulkaan Arenal. Wat een schoonheid! Koken op een pit, dik vest aan en af en toe een hartverzakking in de nacht door de wervelwinden rondom onze daktent. Zo spannend! De nachten die daarop volgden, waren over het algemeen op hoogte waardoor we veel te maken hadden met rukwinden. De tent hield het wel volgens Lars, maar relaxed was het zeker niet. Ik zag ons elke keer opstijgen met tent en al het meer, de rivier of de afgrond in. Het geluid van het klapperende tentdoek kan ik nog terughalen. Klein traumaatje?

Lars met op de achtergrond vulkaan Arenal
Lars met op de achtergrond vulkaan Arenal

Hoe ziet zo een dag er dan uit?

Via Montezuma verlieten we het prachtige hooggebergte richting de kust. Na veel stormen, wandelingen, maar ook unieke heetwaterbronnen snakten we al snel naar de zee. Je auto is je huis, dus over alles moet je twee keer nadenken. Als je boodschappen wilt doen, kun je niet lekker je tentje op het dak houden en je ladder laten bungelen. Je hele hebben en houden moet weer in de auto en dit moet ook elke keer weer passen. Dan is het deurtje dicht, kom je aan bij de supermarkt en kom je erachter dat je koelbox helemaal achterin de auto staat. Op de parkeerplaats van de Maxipali komt stoel, tafel, hangmat eruit en koop je een zak ijs om je blikje cola ook bij 35 graden cool te houden. Dit vergt organisatie en planning.

Campings in Costa Rica

De campings in Costa Rica zijn niet van hetzelfde niveau als in Europa. Via de app Overlander kom je heel ver, maar de punten voor hygiëne, faciliteiten en voorzieningen scoort laag. Je auto is je luxe (daar betaal je ook voor!) en een campingovernachting was dan ook nog ongeveer $20 per nacht. Hiervoor mocht je blij zijn als je een net toiletje had en je koud kon douchen zonder haren in het doucheputje. De zee was vaak mijn douche, want een schone onderbroek zat ver weg in mijn backpack. Daar kon ik niet bij. Om nog maar te zwijgen over waar ik mijn zeepsop had gestopt. Naarmate de dagen verstreken, werden we natuurlijk steeds handiger, relaxter en deed je over alles tien keer zo langzaam. Vivre la vie! Mijn hormonen zullen ongetwijfeld mee hebben gespeeld op dat moment. Na af en toe een mentale breakdown, acceptatie en overgave miste ik al heel snel het ongelooflijke vrije gevoel van dit avontuur…

Primitief koken
Primitief koken

Wildkamperen

Het absolute hoogtepunt was wel het wildkamperen. De 4×4 parkeren op een leeg strand, wakker worden door de eerste zonnestralen die je tent in schijnen en een duik in zee om 6 uur ’s ochtends. Eindeloos kletsen met zelf gezette koffie voor je tent om vervolgens pannekoekjes te bakken met het verste fruit wat er maar voorradig is. Dit is echt wild. Wild leven. Leven met wat er is. Leven met wat er groeit. Van moment naar moment leven. Dat zou ik iedere dag wel willen. Daar zaten we dan met slechts een auto vol spullen, zo gelukkig te zijn. Alles nog voor ons. Ik wilde nooit meer naar huis.

Wakker worden met zonsopkomst
Wakker worden met zonsopkomst

Na 2 dagen voelde ik me echt heel vies…

Na twee dagen voelde ik me echt heel vies. We hadden mensen ontmoet, die twee weken hadden wild gekampeerd. Hoe dan? We trokken verder. Ruim drie uur rijden richting Nicoysa Pensiula, Samsara. Een toeristische mekka waar we verbleven op camping Los Cocos. De naam schept verwachtingen, maar ik heb nog nooit zo een vreemde camping eigenaar gezien. Hij had echt nul lol in zijn werk, terwijl hij zo een beetje het mooiste stuk strand bezat wat je maar kon bedenken. De camping was verouderd, maar lag dus fantastisch. Surfen voor de deur! Wat wil je nog meer? Ondanks de smerige douche, heb ik me nog nooit zo schoon gevoeld. Ik kon de wereld weer aan. Ineens ga je de meest normale zaken van de wereld zo waarderen. Dat is wat het is. De kleine, simpele dingen omarmen. Niets voor lief nemen.

Hoe romantisch?
Hoe romantisch?

Een nacht in een cabina

Na camping Los Cocos hebben we nog zes nachten langs de kust getrokken richting het bekende strand Uvita. Ik heb gewoon toucans gezien en papegaaien. Een droom! Wat maken die beesten een geluid! Vanavond slaap ik in een hotelkamer. De eerste nacht dat we het even ‘opgeven’. Een bed: HALLELUJA! Na een helse bergrit (wel ontzettend mooi, maar heel veel kuilen), langs koffieplantages, afgronden, kou en wind kwamen we aan bij onze beoogde camping. Lees een parkeerplaats met daar is ie weer: WIND. Het is 16 graden Celsius. Inmiddels zijn we ervaringsdeskundigen op het gebied van wind en geven we ons een keer over. We zochten de meest dichtbij zijnde cabina op waar we de nacht door konden brengen. Een bed, een warme douche en rust. En serieus, ook $20 dollar per nacht! Wat een luxe!

The end of the 4×4 adventure

We hebben ons Jimny ingeleverd met toch wel pijn in ons hart. Wat was dit een fantastisch avontuur! Af en toe ook echt overleven: de hitte, de kou, de wind, de kuilen, het stof, de viezigheid, de eenvoud, het verdwalen, het kwijt zijn van spullen, het huilen om niks, maar ik had het voor geen goud willen missen. Afgelopen twee nachten hebben we de laatste stop gemaakt in La Grecia. Een hele aardige Zwitserse dame die ons met open arme ontving. Onze auto kon in een luwe hoek staan en we konden gebruik maken van het appartement. Blijkbaar was van ons gezicht af te lezen dat we hier naar snakte. We hebben een prachtige wandeling gemaakt naar Catarara del Toro. Een waterval op een enorm landgoed, die door een Nederlander wordt onderhouden en beheert. De mooiste waterval, van maar liefst 95 meter hoog (!), die ik ooit heb gezien! Uiteraard namen we, nu het nog kon een off-the-road route om de vulkaan de Poas. Dit gebied is ruig, nog opkomend en er hangt een hele fijne sfeer. Het is groen, levendig en dichtbij San José en de jungle; best of both worlds!

Catarara del Toro
Catarara del Toro
Selfie
Selfie!

Koffieplantage

Ik houd niet zo van tours. Ik probeer vaak de attracties te vermijden, waaraan de lokale bevolking niet tot weinig verdient. Ik kan er niet tegen als ons geld in het verkeerde laatje komt. Bij het boeken van een koffietour had ik dan ook mijn bedenkingen, maar het heeft een absolute indruk achtergelaten. Het verhaal van zaadje tot zakje werd uitgelegd door de mega inspirerende gids Renaldo. Hij kwam uit Nicaragua en is zelf ooit begonnen als plukker. Hij is helemaal opgeklommen, heeft zichzelf Engels geleerd, en is nu vol trots een bekwaam gids. Hij vertelde dat een plukker 13 kg per mand plukt. Voor één mand krijgt de plukker slechts $2 dollar. Per dag verdient men dan ongeveer $20 dollar om een gezin te kunnen onderhouden. Om een vergelijking te maken: wanneer jij een zogenaamd fair trade koffie bestelt bij Starbucks zit daar slechts 1 koffieboon in. En wat betalen wij hiervoor? Een bizarre verhouding, waardoor ik vanaf nu altijd anders naar mijn kopje koffie zal kijken….

Coffee lover
Coffee lover
Op de plantage
Op de plantage

De reis gaat verder

De reis gaat verder. Na Costa Rica zaten we pas op de helft van ons avontuur. Zeven weken Nicaragua lagen nog voor ons. Na het inleveren van de Jimny hebben we onszelf getrakteerd op een luxe verblijf nabij ziekenhuis CIMA in San José. 1 maart 2022 was de dag van de echo, waarbij we eindelijk meer te weet zouden komen van wat er allemaal in mijn buik afspeelde. Ik kan hier een apart blog aan wijden, maar deze dag staat in mijn geheugen gegrift. Na eindeloos wachten, van het kastje naar de muur te zijn gesleept en ruim € 150 lichter te zijn lag ik in een kamertje te wachten op de Spaanse gynaecologe.

Het zijn er twee!!

Vol verwachting klopte ons hart. Lars hield de camera op mijn snufferd, terwijl de arts bedenkelijk naar het scherm zat te turen. Na zenuwslopende seconden kwam dit uit haar mond: ”Weet u de toestand van uw zwangerschap?” Ik keek Lars onzeker aan en zei: ”Ja duh, ik ben toch gewoon zwanger?!”. Vervolgens kon ze haar mega glimlach niet bedwingen en bevestigde ze wat Lars als die tijd al dacht: HET ZIJN ER TWEE! Daar lag ik dan; in een donker kamertje in een miljoenen stad aan de andere kant van de wereld en ik zag mijn vrije leven heel even aan mijn voorbij gaan. Ik moest huilen, maar dit veranderde binnen enkele seconde toen ik Lars zijn onuitwisbare lach zag. Hij was blij. En mijn angst verdween in een paar seconden in ultiem geluk. Dubbel geluk. 2 kloppende hartjes. Ik voelde me goed. Totaal niet zwanger en we maakte onze droomreis. Dit is jullie begin…

De reis begint
De reis begint

Deel dit bericht: