De eerste vraag die mensen mij stellen, nadat we ze voor het eerst zien bij thuiskomst van onze reis. Logische vraag overigens, maar ook iets waar ik samen met Lars al over nadacht tijdens onze terugreis. Woorden als ‘mooi’, ‘geweldig’, ‘avontuurlijk’ dekken de lading niet. Een maand zijn we nu weer op Nederlandse bodem. Ergens voelt het alsof we nooit zijn weggeweest, maar diep van binnen weet ik dat dit niet zo is. Deze reis was levens veranderd. Het begin van een nieuw leven. Twee nieuwe leventjes in mij. Maar bovenal een onuitwisbare herinnering en heel veel nieuwe zaadjes die we samen weer hebben geplant. 3 maanden lang hebben we het (prille) leven geleefd.
Ik neem je mee naar zondag 9 januari 2022. Ik voelde het. Ik wist het. Nog geen week overtijd, maar mijn intuïtie vertelde me dat ik eigenlijk geen zwangerschapstest hoefde te doen. Met onze reis in het vooruitzicht, hoopte ik misschien ergens dat ook na de vierde gekochte zwangerschapstest het toch niet waar zou zijn. ‘Gaat onze reis dan wel door?” ‘Kan ik alles wel?’ ‘Straks hang ik alleen maar boven de wc!’ Alleen maar praktische vragen, maar op de voorgrond was er alleen maar plaats voor blijdschap, ongeloof en intens geluk. Ik ben zwanger! Dansend, springend en huppend hielden Lars en ik elkaar vast, met de test nog in mijn hand en de backpack op de kamervloer…
Misschien is het één seconde door mijn hoofd gegaan, maar er was geen twijfel: WE GAAN GEWOON! Ik voelde me zelfverzekerd, sterk en sprak met mezelf af dat als ik me tijdens de reis niet goed zou voelen, we altijd naar huis konden gaan. Een dag voor vertrek, kon ik een vroege echo inplannen. 5 weken zwanger was ik toen! De verloskundige had me gewaarschuwd dat ik mogelijk (nog) geen hartje kon horen. Normaal gesproken vindt de eerste echo pas bij 8 weken plaats. Na een hectische week vol geregel, pakken, huis verhuren, ouders het nieuws nog vertellen, te horen krijgen dat de halve familie nog Corona had, ging ik volledig ontspannen naar mijn eerste echomoment aan het einde van dinsdagmiddag 25 januari. Lag ik daar. Alleen (Lars kon zo last-minute voor zijn laatste dienst geen vrij meer krijgen). Ik zag het al meteen. Dit was geen ‘normale’ foto van één bevruchte eicel, dit waren er twee! Stilte. Al snel gaf de echoscopiste aan dat ze van één kindje het hartje hoorde kloppen. Bij het andere kindje hoorde ze niets. ‘We zien dit vaker hoor mevrouw. De kans is heel groot dat uiteindelijk één kindje het overleefd en uw lichaam het andere vruchtje afstoot” – aldus mevrouw echo-expert. Ik dacht alleen maar; we gaan gewoon.
En we gingen ook. Met het kersverse nieuws lieten we onze ouders en zusjes achter. Ik vertrouwde vanaf moment één in het universum. Als dit mij/ons was gegund, dan brengt deze reis me alleen maar meer dan ik kan verliezen. Uiteraard wist ik ook dat de reis anders zou voelen. Ik wist dat het onderwerp van gesprek zou worden. Ik wist dat het een mocktail werd in plaats van een overheerlijke Pina Colada. Ik wist niet hoe ik me ging voelen en of ik mezelf zou zijn. Maar één ding wist ik wel: ik laat de controle los. Het kindje / de kindjes waren al in mij aan het groeien en ik zou er alles aan doen om het voor hen fijn te maken, maar zeker ook voor mezelf. Ik voelde me topfit, kalm en mega dankbaar dat we dit samen mochten gaan beleven. Het ultieme loslaten en alles wat ik hierover had geleerd, kon ik dus direct in de praktijk brengen.
En loslaten moest ik. Na een vlucht van 13 uur bereikte we Panama. Een land waar ik tot daarvoor weinig over las, zag en wist. We gooiden ons 2,5 week in het diepe van een nieuw land, een andere cultuur en een vreemde taal. We huurden een Kia (want daar past Lars zo lekker in) en belanden direct in een wereld van wegen, mensenmassa en enorme wolkenkrabbers. Slik. Met nauwelijks slaap, een paar emotionele weken achter de rug stortte we dan ook neer op een mega fijn bed ergens in een luxe hotel. Ruim 12 uur later werden we wakker…
Onze Kia was onze vriend. Het raampje ging open, ik zong mee met Spaanse nummers die ik voor het eerste hoorde en met wapperende haren in de wind reden we langs het Panamakanaal. Een ongelooflijk project, van maar liefst 81 kilometer lang. Een belangrijke ader voor al het transport van en naar Zuid-Amerika en verder. Het maakte indruk. Vooral de verhalen achteraf, die ons vertelden dat vooral de overheid veel financiële baat heeft bij het kanaal maar dat het grootste gedeelte van de lokale bevolking nul mee profiteert en zelfs onder de armoedegrens leeft.
Direct was daar het besef dat wij vooral niet onder die armoedegrens leven en ZO rijk zijn. We boekten namelijk een Airbnb met de naam Casa Grimaldo in een authentiek bergdorpje genaamd El Valle de Anton. Een waar paradijs, waar iedere Instagrammer aan zijn of haar trekken komt. Dit bergdorpje was voor ons de ideale uitvalbasis om de prachtig binnenlanden van Panama te ontdekken met haar watervallen, hike tochten, jungle en bloemenzee.
Een stukje uit mijn dagboek: ‘Langzaam daalt alles in. Besef ik me dat dit de komende 3 maanden ons leven is. Avontuur. Genieten. Ontdekken. We begonnen de dag met een ontbijt op ons terras. Een gebakken ei, broodjes, jam, pannenkoekjes, fruit en koffie. Blijer kun je me niet maken. Daarna gingen we op pad naar een 35 meter hoge waterval. Een korte wandeling via bruggetjes, bracht ons dwars door de jungle naar dit natuurfenomeen. Zo groots. Zo groen. Er was geen toerist te bekennen. Na deze korte wandeling besloten we de top van de ‘Sleeping Indian’ te beklimmen (we gaan gewoon). De paden waren slecht aangegeven en er was niets aan toerisme te bekennen. Het voelde alsof we deze plek voor onszelf hadden. Bovenaan een grootse waterval ploften we neer met een magnifiek uitzicht. Ja mam, dit was ook een gevaarlijk punt; glad, geen hekken en flink afgronden.’ Gelukkig ben ik weer veilig thuis mam.
Klinkt als een ideale combinatie toch? Dat was het ook. Eindeloze stranden vanaf Playa Las Lagas, waar niets meer is dan palmbomen, zelf getimmerde bananenblad hutjes en zo ver als je kunt kijken goud zand. Voor sommige is dit niets, maar voor ons is dit alles. Tuurlijk maak je me ook blij met een fijne strandtent, wanneer ik weer met me net gepedicuurde voetjes over dat hete zand moet opzoek naar schaduw onder een palmblad. Maar dit is rauw. Dit is puur. Alsof we Columbus zijn die net is aangestrand. Dat gevoel hebben we alleen maar gehad tijdens ons verblijf in Panama. En tuurlijk, deze tijd is anders. En ergens hoop ik voor de lokale bevolking dat het allemaal weer snel aantrekt. Veel beachbars, kraampjes en winkeltjes stonden er verloren bij.
Als vegetariërs namen we al vaker onze eigen hapjes mee. En in dit gevoel had dit dubbel voordeel, want bij vele stranden had je geen opties voor eten en drinken. Je wordt sowieso creatief als je geen vlees en vis eet. In Midden-Amerika kennen ze dit niet, op de hippe yogatentjes na dan. De zin ‘No como carne’ zat er na een paar dagen dan ook al lekker in. En met twee hongerige vogels in je buik, doe je het ook best goed op een bord patat met sla. Oja, en ijs hebben ze gelukkig overal.
Dagen van jungle, hiken en natuur happen wisselden we af met het strand. Om de 3 à 4 dagen verplaatsen we ons naar een nieuw adres. Dit boekten we vaak een dag van tevoren. En echt, neem van mij aan dat is heerlijk. De vrijheid die je er door krijgt is onvergetelijk. We leefden hierdoor met de dag. Hoe word ik wakker? Waar heb ik zin in? Wat wil ik vooral niet? Dan is voor mij leven. Mijn gevoel voorop stellen. Na een geweldig verblijf op landgoed ‘Buena Vista’ met eigen keukentje, zwembad en volledige stilte trokken we weer de jungle in.
Boquete stond op onze planning, na veel geweldige verhalen van andere reizigers en mijn trouwe vriend de Lonely Planet. Een groen eldorado in de bergen. Het was hier een stuk frisser, door de ligging van meer dan 1000 meter hoogte. Wat een fijne plaats was dit! Een stuk commerciëler met vele eettentjes, barretjes en vega opties maar een goede sfeer die ons goed deed na dagen vol rust en bijslapen. Boquete staat bekend om het afschuwelijk verhaal dat zich afspeelde van twee vermiste Nederlandse meisjes in 2014. Sinds deze tragedie wordt er gewerkt met een inschrijfsysteem bij iedere wandeling, waarbij je je naam en tijdstip door moet geven. Hierdoor weten ze altijd wie er aan de hike is begonnen en wie het ook heeft afgemaakt. Met mijn passie voor watervallen, mocht de watervallen hike niet ontbreken aan ons bezoek. De omgeving was adembenemend. Groen, groener, groenst. Overal bloemen, vogels en dierengeluiden. We zaten in de beste WNF reclame. Na iets meer hijgen dan normaal, hebben we ons uitgeschreven van de route en sliepen we zoals gewoonlijk weer voor 20:00 uur. Verrukkelijk.
We reden noordelijk richting de Caribische kust, om vervolgens daar de grens over te gaan naar Costa Rica. We hielden er rekening mee dat dit niet zonder slag of stoot zou gaan. Ik had vele verhalen gelezen over lange wachtrijen, missende stempels en moeilijk gedoe rondom het C virus. De grensoversteek ging vlekkeloos. Geen rij. Geen moeilijk gedoe en al wandelend met een tas op de rug (15 kg) en een buidel (2!) voorop liepen we een brug over. Binnen 10 minuten stonden we op Costa Ricaanse bodem. Voordat we dit stadium bereikt hadden, heeft de dag hiervoor nog wel wat aandacht nodig. Meer om het verhaal lekker smeuïg te maken.
Nog geen 24 uur daarvoor dacht ik dat mijn laatste uur geslagen was. Ok, dat is overdreven maar vreselijk was het wel. We hadden een Airbnb geboekt in Changuinola. Een stadje vlakbij de grens en omsingeld door de grootste bananenplantages. Jouw lekkere banaantje komt hiervandaan. We waren inmiddels door onze belbundel heen, maar ik met mijn wijsneus dacht ons nieuwe adresje wel even te vinden. De sfeer van het stadje was wat grimmig, druk en 0 gezellig. Toen we naar eindeloze rondjes rijden, de plaatselijke politieman (connecties) voor ons de eigenaar had gebeld dachten we alsnog dat we fout zaten. Onze mooie Kia moest een wijk in, waar ik rillingen van kreeg. Onze Kia inclusief inhoud voelde niet echt welkom. Hier was echt armoede. Kinderen op straat, zonder kleren, zonder schoenen. Rioolluchten waar je U tegen zegt en doordringende blikken van de lokale bewoners. Het voelde echt alsof we in de ghetto waren beland. Dit gevoel werd bevestigd dat we het mega hekwerk inclusief prikkeldraad om ons huisje zagen staan. Had ik dit echt geboekt? Ja, want er was niets anders en we hoefden hier maar één nachtje te slapen. De hele buurt rukten uit en we waren letterlijk twee dieren in een kooi die een optreden verzorgden. Ik was gesloopt. Echter hield het ‘hongergevoel’ me nog wakker, waardoor we als klap op de vuurpijl bij gebrek aan beter bij de Mac belanden. Weer een bordje patat. En ijs niet te vergeten. Wat zullen jullie weer gesmuld hebben…
En ook dat is reizen. Je gebalanceerde leven loslaten. Er vanuit gaan dat het voedsel die jij wilt eten altijd maar voorradig is. Hoe blij je kan zijn met een Mac Donald’s. Omdat er een wc is. Omdat ze je vertrouwde Mc Flurry hebben. Omdat je voelt aan alles dat je NU iets moet eten. De volgende dag vinden we wel weer een perfecte smoothie, een cappu met havermelk en een vegan salade. Loslaten. Balans. Ik wil ook dat mijn baby’s straks ijs lusten. Reizen gaat over meegaan in de flow. Geen controle willen hebben over je dag. Dat kun je thuis weer doen, als je daar van houdt. Reizen gaat over jezelf tegen komen. Uit je comfortzone stappen. Jezelf leren kennen. Door die ongemak heen gaan om vervolgens weer compleet te relaxen. Reizen omvat alles. Het maakt je rijker. Levendiger. Hier stopt het eerste deel. Binnenkort wordt de reis vervolgd naar Costa Rica, waar ik je een inkijkje wil geven in het simpele leven. Het leven uit een auto. Het slapen in een daktent. Waarom je dit eens in je leven moet ervaren, maar ook dieptepunten beschrijf. Uiteraard wordt het verhaal in mijn buik vervolgd… Blijf op de hoogte!