Ik ben opgegroeid met vlees. Kippenpoten, boomstammetjes, rundervinken, gehaktballen en lang gesudderd draadjesvlees van oma behoorden tot mijn wekelijkse kost. Ik at alles. Ik lustte ook alles. Niets was te gek in huize de Jongh. Wanneer er Hollandse stamppot werd geserveerd, kwam daar niet alleen de overheerlijke bekende Unox worst bij maar maakte ik ook nog een plaatsje op mijn bord voor een zelf geknede gehaktbal. Dacht ik er over na? Nee. Was het lekker? Ja.
En toch laat ik vandaag de dag met gemak mijn portie vlees of verse vis staan. Ik zou liegen als ik het niet lekker meer vind. Ik kan soms nog steeds de smaak in mijn mond proeven. Echter is mijn drive om het niet te eten groter, dan mijn verlangen naar een dood gebakken dier. Want ja, het is crue maar waar.
Mijn vega hippie leven kwam niet van de één op de andere dag uit de lucht vallen. Al met al ben ik over de afgelopen 3 jaar minder vlees en vis gaan eten. Dit avontuur begon eigenlijk al zodra ik mijn veilige haven in Grootebroek verliet. Een wereld van zelf koken, nieuwe kookboeken en het uitproberen van recepten ontdekte ik beetje bij beetje. Ik kreeg steeds meer plezier in het zoeken naar nieuwe keukens en in het experimenteren van (makkelijke) hoogstandjes. Nu moet ik zeggen dat mijn leven een stuk makkelijker is door een partner naast mijn zijde die echt ALLES lust. Hij is ook mijn grootste fan als ik kook. Deze complimentjes zorgen er natuurlijk ook voor dat koken nog leuker wordt, dan wanneer iemand met een lang gezicht naar mijn nieuwe creaties staart.
Door zelf te koken verbrede ik mijn kennis in ingrediënten, smaken en voedingswaarden. Het vele proberen ging altijd in combinatie met sporten en uiteindelijk creëerde ik een soort van eigen levensstijl. Het vele reizen door verschillende landen, culturen en keukens heeft mijn blik op eten veranderd. Tijdens onze lange trip door Azië hebben we veel dierenleed gezien en werd de keuze voor vlees of vega tijdens het diner automatisch gemaakt. Langzaam maar zeker groeide ik in een nieuw patroon. Ik keek veel documentaires zoals ‘What the Health’ en ‘The Gamechangers’, maar ook las ik veel verschillende kookboeken waar werd geschreven over de gezondheidsnadelen bij het eten van vlees. Waren de documentaires een tikje overdreven? Meer dan. Maar we weten allemaal dat er een kern van waarheid achter schuilt.
Het gezondheidsaspect is voor mij persoonlijk nog wel steeds het minst belangrijk. Verschillende onderzoeken tonen aan dat je een stukje rood vlees beter kan laten staan vanwege de verhoogde verzadigde vetten en je toenemende cholesterol. Het is bewezen dat rood vlees veel heemijzer bevat, wat weer de boosdoener is bij het verhoogde risico op darmkanker. Daarentegen schenk ik wel een lekker glas rode wijn in voor mezelf. Balans.
Tijdens mijn yoga teacher training in India is voor mij echt het kwartje gaan vallen. Hoewel ik toen al minder vlees en vis at, waren de zalige menu’s (not) in de ashram volledig vegetarisch. Ik heb geen dag vlees of vis gemist. Uiteraard wel smaak en gezelligheid, maar dat staat er los van. Er is één ding wat ik heb geleerd in India, wat ik voor de rest van mijn leven met me meeneem: het loslaten van mijn ego. Waarom ben ik zo belangrijk? Waarom moet een dier zijn leven geven, omdat ik zo graag in 5 minuten mijn tanden in dat stukje vlees wil zetten? Waarom moet onze planeet zoveel lijden, omdat ik zoveel trek heb ik een sappige biefstuk? In mijn ogen onzin. Ik wil me niet hechten aan dingen die zogenaamd horen of om mijn genot te kunnen vervullen. Er zijn voor mij zoveel dingen waar ik plezier uithaal, waar niets of niemand verder onder hoeft te lijden. En ja, ik ben slechts 1 poppetje in deze grote samenleving en ik kan de wereld niet redden. Deze keuze geeft mij in ieder geval een goed gevoel en bovenal veel meer energie! Ik draag mijn steentje bij op mijn manier. Ik ben bewuster gaan leven. Ik denk na over wat ik in mijn lichaam stop en wat de gevolgen zijn voor dier en milieu. En natuurlijk blijft het een strijd omdat ik nog zoveel andere producten consumeer die ook bijdragen aan de milieuvervuiling. Ik weet alleen wel, dat mijn rechten niet meer of minder zijn dan een onschuldig dier. We hebben beide een leven op deze mooie aardbol gekregen. Ik hecht me niet aan een AVGtje (aardappel, groente, vlees). Ik hecht me niet aan het waardeoordeel van mijn oma, die mijn keuze bestempeld met ‘armoedig’ en ‘saai’. Het is vaak het gebrek aan kennis en het niet willen loslaten van oude, vaste patronen.
Zal ik me nooit meer wagen aan een op de huid gebakken tong of de beroemde Griekse Keftedes van mijn pa? Zeg nooit, nooit. Niets is voor eeuwig. Voor nu zeg ik in ieder geval: ‘Ik steun het initiatief van ‘Een week zonder vlees.’
