Had ik al gezegd hoe lekker het eten was? Niet? Dat was het ook niet. De kok kende niet veel variatie en was zelf denk ik een echte bonenliefhebber. Iedere dag had mijn maag weer de uitdaging om een vracht aan bonen te verwerken. De output kun je wel raden. Helemaal in onze favoriete yogahoudingen. Iedere dag werd het ontbijt vanaf 07:15h geserveerd. In een kille, kale hal vol plastic stoelen en uitklaptafels stond er in een buffetvorm een wisselend maal op ons te wachten. Het bord ‘Silent Mandatory’ kon je niet ontwijken, omdat het kleur gaf aan de hele ruimte. Je vieze, afegetrapte slippers liet je buiten en met heerlijke eeltvoetjes maakte je entree op de hoogglans vloer. Ontbijt en lunch waren altijd in stilte. In het begin voelde dit verschrikkelijk. We aten namelijk van blikken borden, waardoor iedere keer als je een hap nam het geluid van de lepel door de hele zaal echode. Het stil zijn voelde in het begin heel onnatuurlijk. Je probeert de ogen van degene die tegenover je zit te vermijden. Je eet bewust, maar ook weer super snel. Je kan niets anders dan eten. Naarmate de dagen voorbij kropen wende het stil zijn. Het was eigenlijk best lekker. Je gaat ergens zitten, ongeacht of dit naast een leuk persoon is of niet en je weet dat je niets hoeft te zeggen. Je bent alleen met jezelf en je eten.
Wat ik me die 4 weken vooral heb afgevraagd is waar de culinaire hoogstandjes vandaan kwamen? India staat bekend om één van de lekkerste keukens van de wereld, maar wat wij kregen te eten was verre van haut cuisine. De ochtend kon je zomaar starten met warme kikkererwten, een gelige pap of rijst met pinda’s. Het werd een spelletje wie de meeste pinda’s had. Die waren namelijk lekker. De lunch bestond uit rijst. Rijst. Rijst. Droge sla. Chappati’s. Dat zijn een soort van volkoren pannenkoekjes. Ik denk dat ik er daar wel 1000 van heb gegeten in vier weken. Alles wat we voorgeschoteld kregen stopte ik in die pannenkoek. Wraps nieuwe stijl. 1 dag in de week kregen we paneer. Een Indiase kaas in een soort van tomatensaus. Dit smaakte serieus naar pizza. We keken altijd uit naar de donderdag. Paneerdag. Soms kregen we een koekje. Suikerspiegel sky high. Want afkicken deed ik. Geen suiker. Geen cafeïne. Geen alcohol. Geen vetten. Droog en gezond eten. Na een paar dagen voelde ik me ook fitter dan ooit. Ik was mega gefocust. Ik kon helder nadenken. Gedachtenloos. Maar ook lichamelijk. Een gladde huid en strak in mijn vel. Koud douchen verricht wonderen…
Dag 4 (letterlijk overgenomen uit mijn handgeschreven dagboek)
Mijn ego moest ik loslaten om mijn avonturen niet meer te delen via Instagram en mijn blog. Dat ging makkelijker dan ik dacht, doordat ik niet anders kon. Het internet is hier drama. Ik heb bijna geen contact met de buitenwereld. Dat voelt raar. Alsof er buiten deze muren niets bestaat. Ik voel op deze vierde dag al dat ik groei. De structuur en discipline maken me sterk. De yogales is zwaarder dan ik ooit eerder heb gehad. Het tempo ligt hoog en dat wordt alleen nog meer verder opgevoerd. Ik loop voldaan de les uit. Het duurt niet lang meer en de leerlingen lopen mijn les uit. Dat is een bizar idee, maar ik krijg onwijs veel kriebels als ik daar aan denk. De ochtendmeditatie en de asana (yoga houdingen) lessen laten me leven. Vanuit de filosofieles hebben we een opdracht meegekregen. Welke rol vind jij belangrijk en wil je aannemen in jouw leven?
1) Wie ben ik? Zelfontwikkeling. Groeien als persoon op fysiek, mentaal en spiritueel vlak. Wanneer ik blij ben, hoe meer ik de andere rollen ook als gelukkig persoon kan vervullen.
2) Liefde geven aan iedereen die ik lief heb: Lars, mijn familie en vrienden.
3) Mijn rol als mens op deze planeet. Betekenis geven aan mijn lokale gemeenschap/stad, maar ook mijn steentje bijdragen aan deze wereld.
4) Het zoveel mogelijk kunnen helpen, ondersteunen en inspireren van personen die op mijn pad komen.
De yoga filosofie boeit me enorm. De levenswijze die de monniken hadden is soms best beangstigend, maar we kunnen er ook zoveel goede dingen van leren. We zijn slaaf van onze ego geworden. We klampen ons vast aan onwaarheden, kopiëren heel makkelijk en geven onszelf en andere labels. Zoals een monnik zou zeggen: ‘Je bent niet je naam. Een naam is je gegeven. Je bent niet je beroep.’ Maar wie ben je wel? Het pad van de yoga beantwoordt de vraag: Wie ben jij? Het ultieme doel is zelfrealisatie.
Ochtenwandeling
De donderdagochtend stond in het teken van een ochtendwandeling. Helaas was dit maar één keer in de week. Iedereen genoot hier onwijs van. We konden immers het terrein af en hadden even andere prikkels. 6h scherp zetten we de pas in en liepen we richting het dorpje. Wat daar gebeurden was werkelijk waar onbeschrijfelijk. Inmiddels is deze yoga school een bekend begrip, waardoor het hele dorp was uitgelopen om ons te verwelkomen en te begroeten. In rijen stond iedereen opgesteld om naar ons te zwaaien, te lachen of Namaste gebaren te maken. Ik had me nog lekker een keer omgedraaid als er een stel Indiërs voorbij mijn huis zou wandelen, maar dat is natuurlijk gedacht vanuit mijn verwesterde mindset. Het was zo aandoenlijk. Hordes kinderen achtervolgden ons, oude mensjes lieten hun enige paar tanden zien en jonge tieners gniffelden en staarden. Zo arm als het dorp was, de tieners hadden uiteraard een mobiele telefoon (zij wel!) waar de nodige selfies mee gemaakt moesten worden. Ik kan het bijna met geen woorden uitleggen wat er zich in dit dorpje afspeelden, maar deze mensen hadden letterlijk niets. Zo simpel als het was, zo blij als ze waren. Een lach van oor tot oor. Waar maken we ons met ze allen druk over in ons verwende, egoïstische bestaan? Een wandeling van 20 minuten bracht ons naar de top van de plaatselijke berg waar we een fantastisch uitzicht hadden over wateren. Ook de wandeling verliep in stilte en iedereen pakte zijn momentje van meditatie op deze rots. Eindeloos kon ik hier blijven turen. Het was zo stil, zo vredig en bevrijdend ook. Ik voelde geluk.
Vrije dag
Onze eerste vrije dag was daar. Vrijdag was altijd al mijn favoriete dag, maar in de ashram was dit gevoel nog keer tien. Geen meditatie. Geen lessen. En vooral alles eten en doen wat je zelf wilt. Na de eerste 6 dagen was iedereen hier erg aan toe. Uiteraard pakten we nog even het zalige ontbijtje mee binnen de muren, waarna we als Speedy Gonzalez in de taxi stapten. Bij het verlaten van het terrein moesten we ons afmelden en de tijd opgeven wanneer we weer ‘binnen’ zouden zijn. Erg officieel allemaal, maar ergens ook logisch aangezien ze toch een bepaalde verantwoordelijkheid over ons hadden. Samen met 5 andere Nederlandse meiden vertrok ik naar het centrum van Khajuraho. In 20 minuten stonden we in downtown Kamasutra stad. Nog voordat ik een stap uit de taxi kon doen, stormde de menigte al op me af. Dit was niet ok. Dit was erger dat de souks in Marrakech. Dit ging verder dan mijn paniekaanval op het vliegveld van Delhi. Deze mensen kwamen letterlijk in mijn comfort zone. Ik kan best wat hebben, maar dit was echt te dichtbij vriend. ‘Come see my shop’…. No no no ‘My shop’. ‘Cheap!’ ‘Special price for you’. IK WERD GEK. Na 6 dagen in mijn kooi te hebben gebivakkeerd, was dit te intens (mooi yoga woord). Iedereen wilde wat van me. Ik was een wandelende roepie. Na de nodige zaken met simkaarten te hebben geregeld en WC papier te hebben ingeslagen (dit zat niet bij ons yoga arrangement) stormden we naar Raja Café, waar zo een beetje de hele ashram zat uit te hijgen. Hier heerste gelukkig een serene rust, waar we de rest van de dag ook niet meer zijn weg gegaan. Nadat iedereen elkaar had gek gemaakt of we nu wel of niet een brownie zouden nemen, rekende ik mijn salade en groene thee af. Vanuit de ashram hadden ze ons een beetje bang gemaakt dat we moesten oppassen met ‘slecht’ en pikant voedsel. Onze magen zouden dit wellicht niet leuk vinden. In yoga houdingen liggen met diarree is geen optie. Anderzijds had ik ook niet eens echt de behoefte om weer een kop koffie te nemen of een stuk taart. Ik zat midden in mijn helende proces en vond het zonde om op dag 6 al op te geven.
Dag 6
Dagboek: Vandaag landde een prachtige vlinder naast me. Een vlinder staat voor transformatie. Dit moet een teken zijn. Ik voel ook dat ik sterker word en steeds verder mijn vleugels uit kan slaan. Vandaag waren we vrij. Ik dacht dat het me goed zou doen, maar ik voelde me eigenlijk slechter nadat we terugkwamen. Ik hou misschien toch wel van die structuur, omdat er dan ook weinig ruimte is om na te denken. De drukte trok ik slecht. Een derde zit er op en morgen geef ik mijn eerste les. Heel spannend. Ik kijk er naar uit mijn eigen lessen te maken. Over 3 weken lig ik weer in mijn eigen bed. Heerlijk. Ik mis het. Ik mis Lars. Geborgenheid. Liefde. Warmte. Besef dat ik het echt met hem tref.
