Na twee weken door het prachtige Rajahstan te hebben gezworven moest ik me klaar maken voor het echte werk. Een yoga teacher training in een officiële Indiase Ashram. 26 dagen binnen vier muren. Geen afleidingen. Geen alcohol. Geen koffie. Geen vlees en vis. Geen internet. Iedere dag de yoga filosofie tot me nemen, hard werken en veel mediteren. Ik zal je eerlijk zeggen ik ging er zonder verwachting in. Wat ik wel wist, is dat ik mijn ijzersterke discipline, mijn doorzettingsvermogen en positieve mindset iedere dag nodig zou gaan hebben…
Mijn aankomst
Na een vlucht van nog geen uur van Agra naar Kharujaho landen we op een spiksplinternieuw vliegveld. Ik zeg ‘we’ omdat ik al 3 ‘lotgenoten’ had ontmoet op het vliegveld van Agra. Dit kon ook niet missen, omdat we bijna de enige reizigers waren en er uiteraard uit zagen als te opvallende grote, blonde Nederlanders. Vanaf het vliegveld in Kharujaho werden we opgehaald door een busje van Arhanta Yoga Ashram, welke ons in 20 minuten naar de ashram bracht. Vanuit het busje keek iedereen angstig naar buiten, onwetend wat er de komende weken op ons af zou komen. Ik kan me voorstellen dat het voor de mensen die met jetlag naar de eerste heilige koeien op straat keken, het een huilmoment geweest moest zijn. Ik kon op dit moment al alles aan. Die loslopende koeien, waren voor mij als waarschuwingsborden met filemeldingen op de Nederlandse snelweg.
De auto stopte en met mijn veel te zware backpack sjokte ikdoor de alles zeggende toegangspoort. Deze deur ging vast en zeker op slot. Hetwerd een soort symbool gedurende de training. De deur naar vrijheid. De deur naeen nieuw leven in Nederland als yoga docente. Het eerste uur in de ashramduurde een eeuwigheid. We moesten allerlei papieren invullen en ondertekenen.De administratie bestond uit krabbels, bonnetjes en letterbakken. Het digitaletijdperk had deze locatie niet gehaald. Mijn euforie moment bij de Taj Mahalleek al een eeuw geleden, maar had diezelfde ochtend nog plaatsgevonden. Na eenwarm welkom (not) liepen we met onze grootste aanwinst naar buiten: eentheebeker. Onze vriend de komende 4 weken. Ietwat onwennig liep ik richting mijbackpack op zoek naar kamer nummer 8.
Mijn nieuwe huis
Mijn nieuwe roomie had ons huis al van het slot gehaald en was zo vrij geweest een bed te kiezen. Het is in hoeverre je het een bed kan noemen, maar er lag een kussen op dus ik ging er vanuit dat ik hier moest slapen. Ok, ik overdrijf maar het matras was te vergelijken met een yogamatje. Er lag een lakentje overheen en een klamboe tegen alles wat hier krioelt. Als je het koud zou hebben, lag er een verrukkelijk bruin sprei voor je klaar dat als je die uit zou vouwen je neus direct vol zit met stof. Hoe koud ik het ook heb gehad, het sprei heb ik niet aangeraakt. De kamer was wit, steriel en kil. Er waren twee kasten voor onze kleding en andere spulletjes. Gelukkig waren er ramen, die uitkeken op de gezamenlijke waslijn en het hele terrein van de ashram. De badkamer had iets weg van een koelcel. Als je binnen was, wilde je er ook zo snel mogelijk weer uit. De komende weken hadden we enkel koud water om te douchen, dus eigenlijk was het letterlijk een koelcel. Het toilet was een pareltje in vergelijking met al het sanitair van de afgelopen twee weken. Helaas, kwamen we er na drie dagen achter dat ook het riool hier geen papier trekt, waardoor we met emmers water onze drollen moesten weg spoelen. Heerlijk primitief.
Het terrein
De locatie is werkelijk prachtig. Het is groen, heuvelachtig en er is rust. Ultieme rust. Af en toe hoor je vogels, jankende honden en een rijdende tractor in de verte. Er is een hoofgebouw waar de eetzaal en het mini winkeltje zich bevinden. Hier kun je terecht voor basisspulletjes als wc-rollen en wasmiddel. In ditzelfde gebouw wonen ook de leraren en de familie van de eigenaar. Het personeel uit de keuken, de bewakers en de tuinmannen komen allemaal uit het plaatselijke dorp. Verder zijn er twee yoga hallen; een kleine en een grote. In de kleine hebben we de meditatielessen in de ochtend en theorie lessen in de middag. Onze yogalessen zijn in de grote hal. Midden op het terrein staat een eeuwenoude (150 jaar!), reusachtige boom waaronder iedere dag WIFI is van 18-18:45h (wat niet werkt) en thee wordt geschonken vanaf 20:00h. Er zijn twee slaapvertrekken. Het ene gebouw bevindt zich naast de kleine yoga zaal. Hier verblijven de mensen die een privé kamer hebben geboekt. Aan de andere kant van het terrein, direct tegenover de privé kamers bevindt zich het gebouw met alle gedeelde kamers. Deze bestaat uit een begane grond en een eerste verdieping. Alle gebouwen zijn verbonden met een grind pad, waar ik denk ik wel 1000 rondjes over heb gelopen. Met één rondje ben je ongeveer 10 minuten zoet, dus reken maar uit.
Wennen
De eerste dagen was vooral wennen met een hoofdletter W. Het strakke tijdschema, de mensen, de kamer en vooral het eten. Mijn Beligische roomie en ik hadden het gelukkig getroffen met elkaar. We konden kletsen, maar ook goed stil zijn. Hier had ik met name de eerste dagen veel behoefte aan. Ik voelde in het begin veel weerstand tegen alles en iedereen. Mijn gedachten gingen de hele dag de vrije loop. Waarom dit strakke regime? Waarom kunnen ze geen lekker eten maken? Waarom doen we niet meer yoga in plaats van continu op deze stomme poef zitten? Waarom draag ik dit belachelijke apenpakkie? Waarom mag ik in hemelsnaam niet praten tijdens het eten? WAAROM BEN IK HIER?
1 doel
Mijn mindset bereikt op ongeveer dag 3 een kantelpunt. Ik besefte me dat ik hier maar met één doel was: dat papiertje halen. Ik zou dan ook alles op alles zetten om als volwaardig yogadocente de poorten te verlaten. De filosofielessen waren beren interessant. Ik zoog de informatie op. Ram, de eigenaar van de ashram was niet alleen super intelligent maar ook onwijs grappig. Middels eindeloze voorbeelden en verhalen liet hij 2 uur theorie voelen als 10 minuten. Ok, dat is misschien een beetje gelogen want het zitten was een crime. Alle lessen zaten we op de grond. Inderdaad, de grond. Voor 1000 roepie had bijna iedereen een poef gekocht, wat het enigszins dragelijk maakte. Voor 5 minuten. Ik werd gek van mezelf. Van mijn knieën ging ik weer naar mijn kont en van benen gestrekt weer terug naar de lotus houding. ‘Indiërs weten niet beter’ vertelde Ram met een glimlach. Ja die Indiërs kunnen we wat, dacht ik. Monniken hadden geen kussens, geen matras en warm water. Ze aten één handje voedsel per dag en bespaarde daardoor al hun energie. Het werd me steeds duidelijker dat deze ashram nog niets eens een fractie van een monniken bestaan inhield. Wij mochten helemaal niet klagen. Alhoewel, van mij hadden deze monniken ook niet zo hoeven leven. Het was hun keuze. Wat konden wij als verwende Europeanen aan? Alles hoorde erbij. Ze wilden testen in hoeverre wij onze gedachten de baas konden blijven. Dit was iedere dag een uitdaging en viel niet altijd mee.
De yogales van Omkar in de middag was bevrijdend. Een yogales van ruim 2 uur. De beste les die ik ooit heb gehad. Duidelijk, helder en continu met helpende correcties. Ik voelde aan alles dat ik hier zoveel van ging leren. Langzaam begon ik de achterliggende houdingen te begrijpen. Waarom wikkelen we ons in die pose? Wat zijn de voordelen voor het lijf? Welke organen, spieren en klieren hebben er profijt van? Het is niet zomaar een pose zoals we zo vaak zien op social media. De Westerse interpretatie van yoga heeft eigenlijk niets te maken met de oorsprong. Dit is een rode draad die telkens terugkomt en ze ons ook op het hart drukken. Uiteraard zit iedereen er met een ander doel en is het aan jou wat je met de kennis en ervaring doet.
De eerste dagen waren een emotionele achtbaan. De dag. De tijd. De datum. Het deed er allemaal niet toe. Om de dagen af te tellen had ik een kalender gekrabbeld in mijn handgeschreven dagboek. Het einde leek nog een eeuwigheid te duren….