Namaste! Dit woord kende ik alleen van mijn yogalessen. De yogalerares brengt haar handpalmen samen voor haar hart en buigt voorover naar de grond. Een manier om dankbaar te zijn voor jezelf, anderen en alles wat er in je leven op je pad komt. In India is het een manier van begroeten en respect te tonen. Overal waar ik kom zegt men gedag met dit gebaar. Het betekent letterlijk ‘ik buig voor jou’. Het is anders dan wanneer je iemand een hand geeft, omdat het samenbrengen van je handpalmen de drukpunten in je vingers stimuleert. Dit zorgt ervoor dat je iemand zijn gezicht onthoudt. De Namaste begroeting komt men name voor in de grote steden van Noord-India. Ieder gebied heeft zijn eigen God. Namaste is de algemene begroeting geworden. Het is alleen zoveel meer dan alleen begroeten. Je wenst iemand het beste toe. Hoe mooi zou het zijn als dit ook een gewoonte wordt in Nederland?
Terug in de tijd
Het paleis waarin ik twee nachten sliep bevond zich in een klein gehuchtgenaamd Jojawar, ergens op het platteland in de regio Rajahstan. Het voelde watvreemd aan, aangezien dit hotel veel te luxe oogde voor wat de rest van hetdorp te bieden had. Een ochtendwandeling bevestigde dit. We gingen ineens 100jaar terug in de tijd. Krakkemikkige huisjes, misselijkmakende luchten vanuitwerpselen, vrouwen die een poging deden om hun was te doen op straat enmannen die met veel te veel kilo’s op hun rug door de straten sloften. Hoe gekook, na meer dan een week India zie ik de schoonheid van dit straatbeeld. Denegatieve gedachten verdwijnen, welke plaats maken voor lachende kinderen,kleurrijk geklede vrouwen en de simpliciteit van het leven. Deze mensen zijn ophun manier gelukkig. Ze weten niet beter.
Uiteraard heb ik makkelijk praten, aangezien bij A/C bus met comfortabele leren zitting weer op me stond te wachten. Onder het genot van mineraal water uit fles klapte ik mijn splinter dunne laptop weer open om vervolgens mijn Westerse wereld verder op de hoogte te brengen. We zijn echt verwend. De volgende stop zorgde ervoor dat ik nog meer in ging zien dat al die luxe, pracht en praal niet de basis is van ons bestaan. Onze gids bracht ons naar zijn ouderlijk huis, waar zijn hele familie inclusief zijn ooms en tantes wonen. Een prachtig, statig gebouw vol kleur waar ieder kind verstoppertje zou willen spelen. De meeste families in India leven samen, maar dan ook echt samen. Ze koken voor elkaar en eten nooit alleen. Ze delen de woonkamer, de keuken en onderhouden de tuinen met groenten, planten en bomen. Het klinkt als een sprookje, maar ik denk persoonlijk dat hoe meer geld er is hoe meer afstand er wordt gecreëerd binnen een familie. Geld zorgt ervoor dat je alles kunt kopen wat voorradig is; een huis, een auto, voedsel en andere luxe artikelen. Dit zorgt voor status en mentale druk. Minder geld, zorgt juist voor creativiteit welke je samen brengt met mensen die dit ook ervaren. Onze individualistische mindset jaagt ons weg van wat echt belangrijk is in het leven; liefde.
Wc update
Genoeg diepgang voor vandaag, we gaan over tot de orde van de dag. Wc’s. Of anders gezegd, het gapende gat in de grond. In dit land wil je het liefst zo min mogelijk drinken en zoveel mogelijk zweten. Een toiletbezoek rek ik dan ook zo lang mogelijk uit met alle gevolgen van dien. Krampen, steken en een buik zo groot als een zwangere van een drieling. Hoe vaak ik de squat ook heb geoefend, ik ben niet gemaakt voor deze toiletten. Dan heb ik het nog niet eens over het feit dat overal waar je kijkt het nat is. Indiërs spelen denk ik graag brandweermannetje op het toilet. De standaard slang en emmers water zijn gratis tot je beschikking, waar veel zich vrees ik mee uitleven (volgens mij gebruiken Indiërs geen toiletpapier?). De grond, het toilet en zelfs de muren zijn nat. Misschien is het toch een verloren Westerling, die net als ik 8 uur zijn behoeften heeft opgehouden om vervolgens te exploderen. Tot zover mijn wc update.
Holy Lake, dreadlocks & wiet
Halverwege de middag kwamen we aan in Holy Pushkar. Alles is hier heilig, maar deze plek is echt heilig. Indiërs moeten deze plek minimaal één keer per jaar bezoeken vanuit hun religie. Onze gids wandelde met ons naar het vierkante binnenmeer, waar strikte regels gelden. Geen schoenen aan en absoluut geen foto’s van offerende Indiërs. De plek was magische mooi, maar als snel veranderde dit beeld toen we de winkelstraat van deze heilige plaats in liepen. Dit was even een ander India. Compleet verrast aanschouwde ik de invasie loslopende hippies, de schreeuwende verkopers en de vreemd verkleden kinderen jankend om geld. Deze plek voelde vreemd aan. Terwijl de hippies bijna zonder kleren paradeerden, werd ons op verschillende borden gewezen dat we ons correct gekleed moesten tonen . Dat niet alleen, omhelzen in openbaar was verboden evenals het eten van vlees, eieren en andere levende wezens. Alcohol en andere drugs waren ook niet toegestaan. Toch leken die hippies zo stoned als een garnaal. Later begrepen we dat ‘onder tafel’ de zogeheten ‘Special Lassies’ werden geserveerd. Milkshakes met wiet. Een in mijn ogen ietwat hypocriet dorp, waar de hippies de heilige plek hebben overmeesterd. Uiteraard heb ik zo een Lassie geproefd, maar de effecten bleven uit.
Morninghike
De volgende ochtend stond een hike op het programma. 05:15h ging de wekker. 06:15h stond ik op de berg welke uitkeek op Pushkar en het heilige meer. Na 100000 treden te hebben beklommen liet de zon zich voorzichtig zien vanachter de bergen. De apen slingerden om ons heen. Minuten lang staarde ik voor me uit onder het genot van een mierzoete Chai. Dit is één van de redenen waarom ik zo van de ochtend houd. Het is zo kalm, er wordt zelden tegen me gepraat omdat de ander geen ochtendmens is en de hele wereld moet nog ontwaken. Dit was een geluksmomentje.
De drukke winkelstraat van die dag ervoor had plaats gemaaktvoor enkele locals die in alle rust hun stalletjes weer klaarmaakten voor eennieuwe dag. De hippies waren gelukkig nog hun roes aan het uitslapen, terwijlwij van een vers ontbijt en het ochtendglorie konden genieten. De dreadlockshebben er waarschijnlijk wel voor gezorgd dat de Italiaanse koffie zijnintreden heeft gemaakt in dit luie stadje. Hier was ik ze dan wel weer dankbaarvoor.
Shop walhalla
De middag bestond uit shoppen, eten, shoppen en weer eten. Of eigenlijk,; kijken,kijken, niet kopen want er past niets meer in mijn backpack zoveel troep heb ikmee. Tot een uur of 12 is het goed uit te houden in de winkelstraten, daar moetje dekking zoeken voor de zon. De temperatuur kan al snel oplopen tot boven de40 graden. Ik houd me wel aan de kledingvoorschriften en pas voor eenshortpants. Daarnaast moet ik ook veel zweten, scheelt me weer wattoilettrauma’s. Het shoppen is hier echt een walhalla. Om je even een beeld tegeven van de gemiddelde prijzen, een klein overzicht:
– Een banaan: € 0,05
– 1 liter fles water: € 0,50
– Een gemiddelde curry van de menukaart: € 2,50 (rijst, naanbrood, groenten,curry en dips)
– Sjaals/kussenslopen/broeken/yogakleding: allemaal minder dan € 5
– Tuk tuk ritje van 15 minuten: € 1,-
Ik snap wel dat al die hippies hier blijven plakken, want zonder baan houd je het hier wel een tijdje uit. Misschien moet ik hier maar blijven (ha ha). Na een paar mooie items (geheim = souvenirs!) te hebben ingeslagen, knorde mijn maag alweer. Ik bestelde midden op straat een falafel wrap met avocado en liet deze inpakken. In de tuin van het hotel, weg van alle drukte at ik deze vol overgave op. Jammie!
Camelride
We zijn nu beland bij het dieptepunt van deze reis: de kamelentocht. Heeleerlijk, ik wist niet eens dat dit inbegrepen was in deze tour. Wat ik welwist, is dat ik hier niet om stond te springen. Het is dan wel niet onder decategorie olifant rijden of struisvogels bespringen, maar toch. Een kameel isals een paard en kan zelfs mij inclusief drieling dragen, maar ik ben antidierenleed dan wel toeristenvermaak. Nu zou dan ook de zin moeten volgen; ‘Ikben niet gegaan’, maar helaas heb ik me laten overhalen door mijn gids. Ik heber spijt van en het minste wat ik kan doen om dit goed te maken is om er overte schrijven en iedere lezer ervan overtuigen dit niet te doen. Los van hetfeit dat de dieren worden gebruikt om toeristen te vermaken, heb ik sterk mijtwijfels over hoe de dieren verzorgd worden. Ik zag een duidelijke wond rondomde ring die door de neus van de kameel stak.
Na een ritje van ongeveer 20 minuten belandden we op een open zandvlakte, waar de zonsondergang duidelijk zichtbaar zou zijn. Wat er zich op die plek afspeelde, was een slechte Bollywood filmset. Een zeer rijke, statige man lag op een fluwelen kleed omsingeld door verschillende hulpjes. Hij had zijn eigen kameel met daarachter een soort van overdekte koets die hem beschermde tegen de zon. Terwijl hij onbeschoft zijn chips zat te (vr)eten waren er verschillende prachtig geklede vrouwen voor hem aan het dansen. Ik wist niet wat ik moest denken, maar dit voelde zo fout. Vooral omdat er tussen deze opvoering allemaal bedelende kinderen rondliepen die mijn aandacht wilde. Money, money, food, food. Ze raakten me aan en wezen naar mijn armbandjes en horloge. Ik wilde hier weg. De rest van de groep keek ook vol verbazing naar deze slecht opgevoerde act. De kamelen brachten ons terug naar de plek waar we begonnen en ik deed een klein schietgebedje. Conclusie; rijd geen kamelen voor je eigen plezier. Dit alles brengt me steeds meer bij het idee hoe belangrijk duurzaam toerisme is. Mensen bedenken de raarste dingen om geld te verdienen. Grenzen worden hierin overschreden. Pushkar staat bekend om zijn grote kamelenraces en handel. Voor mij heeft dit dorp niet de beste indruk achtergelaten. Ik kan geen omeletje bestellen omdat eieren zijn verboden en er geen levende wezens gegeten mogen worden. Maar we mogen wel kamelen gebruiken om geld los te krijgen bij toeristen. Vreemde wereld.
Mijn reisdagen in India gaan onwijs snel en mijn yoga training komt dichterbij. Ik ben zo blij dat ik voor deze volgorde heb gekozen en van de drukte straks alle rust kan opzoeken. De overgang zal gek aanvoelen. Mijn longen en oren kunnen herstellen. De uitlaatgassen en oorverdovende toeters en bellen op straat maken me soms gek. Je moet je er echt van kunnen afsluiten. Dit lukt steeds beter, maar ik zou hier nooit van mijn leven kunnen wonen. Wel geeft het reizen weer een verfrissende kijk op de wereld. De reisverhalen van andere reizigers brengen je op nieuwe ideeën en zorgen ervoor dat ik ook weer nieuwsgierig wordt naar het zuiden van India. De regio Rajahstan heeft me nu al een onwisbare indruk achtergelaten. Het is zoveel meer dan ik in Nederland had kunnen bedenken. Dankbaar eindig ik dit blog met hopelijk weer nieuwe inspiratie voor mensen die ook denken ooit naar India toe te willen reizen.