Als een echte royalty zit ik in mijn eigen, roze vensterbank van het hotel. De binnentuin is groen, de muren zijn net geschilderd en het zwembad ligt er kalm bij. Dit is geen droom. Dit is momenteel mijn werkelijkheid, van waaruit ik mijn nieuwe blog typ. Mijn leven. Ik neem je graag mee terug in de tijd. Mijn dagen in Jodhpur en Udaipur. De dagen waar vrije tijd niet bestond, maar een overvol programma. Ik lijd namelijk stiekem aan FOMO (Fear of Missing Out). Dit staat op de lijst van ‘afleren’, tijdens de aankomende 4 weken ‘loslaten van mijn ego’.
De Blauwe Stad
Na mijn mislukte avances (tot groot verdriet van de slapende Indiër) in de nachttrein, kwamen we vermoeid maar met vol verwachting aan bij ons nieuwe hotel. Adi, onze bekwame gids met Italiaanse snor had ons gevraagd de verwachting van dit hotel laag te houden. Ik vroeg me af of het nog minder kon dan de gevangenis, zonder tralies zoals afgelopen nacht in de trein. Daar kregen we al niet eens water en brood, laagstaand een koude douche. Bij aankomst was het alles behalve een gevangenis. Het was een ruime kamer met een goed bed en een koude, maar grote douche. Er was zelfs een tuin met buitenkeuken. We hadden maar liefst een welgetelde 10 minuten om onszelf op te frissen en klaar te maken voor het bezoek aan de Mehrangarh fort. Je begrijpt dat ik mijn make-up tas thuis had kunnen laten, want in 10 minuten ben je al blij als je net dat ene shirtje vindt uit je backpack. Om vervolgens weer alles vol overgave terug te proppen in die mini tas.
Audio Tour
Als kleine Lynnie werd ik al meegesleept door mijn ouders naar verschillende gebouwen, monumenten en paleizen waarbij we soms aanhaakte bij rondleidingen. Hierdoor heb ik een lichtelijke trauma opgelopen, omdat ik bij rondleidingen altijd wordt herinnerd aan de langzame, saaie, onverstaanbare, totaal niet vermakelijke gidsen die denken dat ze iets boeiends vertellen. Dat alles terwijl je moe, dorst en vooral heel nodig naar de toilet moet. Een audio tour is in dat opzicht een betere uitvinding, want de knop ‘skip’ kan je zelf indrukken. Het Mehrangarh fort was werkelijk prachtig. Bovenop een berg, met een uitzicht over de Blauwe Stad. De stad werd zo genoemd doordat blauw als de heilige kleur werd gezien en dus bescherming bracht. Ook joeg het te muggen weg. Bij zo’n 35 graden zwierf ik langs de verfijnde uitgehakte sculpturen, bogen, ornamenten, schatten en rijk gevulde kamers. Na ongeveer een uur plofte ik mezelf neer onder een grote boom in de schaduw, waarna ik zelf de attractie was. Ik denk dat ik wel op 50 selfies sta met mijn witte, bezwete, grote hoofd.
City Walk
Na deze indrukwekkende ochtend dwaalden we langzaam af naar het centrum van Jodhpur. Bij de vraag of iemand een pauze wilt, naar de wc moet of honger heeft moet je altijd ‘ja’ antwoorden, want je weet nooit wanneer er zich een nieuw moment voordoet. Na volmondig YES te hebben geroepen, belanden we met de groep bij een ietwat Westers café waar ik samen met mijn roomie Hannah een iced coffee en kaasballen bestelden. Delicious! Nadat het zweet door de airco weer was opgedroogd, liepen we een klein zaakje binnen waar alle mogelijke kruiden van India werden gepresenteerd. Een soort van snoepwinkel voor mij, omdat ik een passie heb voor koken en eten. Het bleek een beroemde familie te zijn, die er voor heeft gezorgd dat de kruiden ook geëxporteerd werden naar het Westen en wij daardoor ook de voortreffelijke Curry’s kunnen maken. Nu ben je er alleen nog niet met de kruiden en speelt de kok ook een belangrijke rol. Daar kunnen wij Nederlanders nog veel van leren. Na een interessant verhaal en al onze zintuigen te hebben geprikkeld, liep ik met een tas vol naar buiten. Welke plek dit in de backpack krijgt, is nog een vraag zonder antwoord.
Verder die dag…
Zoals verwacht was het goed dat we de kaasballen hadden besteld, want de eerste volgende snack was pas 5 uur later. Een voortreffelijke, pikante (heet!) Samoza, de beste in town heb ik me laten vertellen. Als een echte local at ik het bladerdeeghapje op tussen de bedelende kinderen, brandend plastic en toeterende tuk tuks. Je moet hier wel aan meditatie doen, om niet overprikkeld te raken. Gelukkig lukt het me steeds beter mee te gaan in deze hectische flow. Ik kan steeds meer genieten van alles wat er om me heen gebeurt. India zorgt er echt voor dat je al je zintuigen gebruikt. Het laat je leven. Dit besef kwam nog meer, toen we die dag afsloten op het dakterras van een goed Indiaas restaurant. Aan de ene kant hadden we uitzicht op het verlichte fort en de andere kant de beroemde Clocktower. Ik verbrak mijn voornemen door een ijskoude Kingfisher te bestellen en samen met de 13 andere reizigers een toost op het leven te maken!
Holy Cow
Een koe heeft het mooiste leven in India. Het beest wordt door de Hindoes gezien als heilig, waardoor ze hele dag kunnen genieten van wat de Indiërs te bieden hebben. Een koe mag overal liggen. Dit betekent dus ook op de snelweg of midden in een drukke winkelstraat. Alles en iedereen loopt of rijdt om die beesten heen. Toeteren helpt niet meer, want dat horen ze de godganse dag. Door koeien ontstaan files en schreeuwende, ongeduldige Indiërs. Het lijkt me geweldig als je in Nederland tegen je baas kan zeggen dat je laat bent, omdat een koe je weg blokkeerde. Hindoes geloven ook dat wij mensen uit de koe zijn voortgekomen. Wij mogen de koe dan ook geen kwaad doen of doden. Een lekker broodje hamburger zit er in India dus niet in.
India 2.0
Als je 10 mensen in Nederland zou vragen wat voor beeld ze hebben van India, dan zullen tenminste 9 mensen hetzelfde antwoorden; vies, druk en gevaarlijk. Na mijn derde dag is dit beeld compleet vervaagd en heb ik een heel ander India gezien. We verlieten Jodhpur en vertrokken meer zuidelijk richting Udaipur. De route bracht ons langs één en al groen, bergen, jungle, meren, rivieren en de mooiste vergezichten. Apen dansten vrolijk langs de kant van de weg en schoolbussen vol kinderen zwaaiden naar ons totdat we helemaal uit het zicht verdwenen. Net op het moment dat ik in totale euforie zat, brak de ventilatorriem van onze holy (piep!) bus. Uiteraard is India India niet, als binnen no time het hele dorp om de bus heen stond om het probleem samen op te lossen. Na ongeveer een uur reden we weer, alleen zonder airco. We moesten nog wel wat klimmetjes maken zei de buschauffeur met een grijns. Opnieuw zweten 2.0
Tempels, tempels en nog meer tempels
Al met al hebben we meer dan 6 uur in de bus gezeten met af en toe een stop bij (weer) een mooie tempel. Dit land heeft bijna net zoveel tempels als inwoners. Het meest positieve van deze tempels in vergelijking met alle Europese attracties is dat het vele malen rustiger. De Chinese invasie moet denk ik nog komen, want tot nu toe zijn er enkele Australiërs, Amerikanen en wat Europeanen. De rust zorgt voor een ware beleving en de meest perfecte foto’s. Mijn gloednieuwe Canon voelt aan als een pasgeboren baby. Tenminste, zoiets kan ik me voorstellen. Bij schemering kwamen we aan in het luxe hotel, waar we maar liefst twee nachten verbleven. Zo kapot als ik was, viel ik na het eten van een sinaasappel en een zak pinda’s als een blok in slaap.
De toerist uithangen
Als je zegt dat je een ochtendmens bent, dan moet je dit ook waar maken. 05:45h ging de wekker, omdat ik in Nederland vol enthousiasme de fietstour rondom het meer al had geboekt. Ik ben zo blij met mezelf. Gelukkig heb ik mijn medereizigers overtuigd dat fietsen echt leuk is, waardoor we uiteindelijk met een groepje van 5 half slapend de MTB op stapte. Na 10 minuten was ik alweer vergeten dat het zo vroeg was, doordat de zonsopkomst over het meer scheen. Als een kind zo blij fietste ik als typische Nederlander voorop achter de vriendelijke gids aan. Na een paar koeien te hebben gepasseerd en wat klimmetjes te hebben gemaakt stond er ons een smakelijke Chai thee te wachten. Deze shot suiker gaf ons genoeg energie om door te fietsen naar de uiteindelijke ontbijtspot. Vijf Decatlon campingstoeltjes stonden uitgestald op de meest romantische plek aan het meer, waarna ik genoot van mijn nepcroissant en pakje jus. De oudere Engelsman met hoge witte sokken paste niet helemaal in het idyllische plaatje, maar deze plek staat in mijn geheugen gegrift.
Het rooster
De kans om deze tour te verwerken kreeg ik niet, want een ochtendprogramma tempels stond op me te wachten. Je boekt een groepsreis of je boekt het niet. Het paleis van Udaipur was een absoluut hoogtepunt. Het Indiaas Engels was uiteraard weer niet te verstaan, maar ik heb er mijn eigen verhaal van gemaakt. Genoeg fantasie gelukkig. Na de tour stond er ‘vrije tijd’ ingepland op het rooster. Maar mijn dwang tot plannen nekte me, want ik mocht als de wiedeweerga in de tuk tuk naar de kookklas. Dit vond plaats bij een traditioneel Indiaas gezin in de buitenwijken van het stadje. Na een uitleg van 2 uur mochten we eindelijke de typische Indiase gerechten opeten, welke alles gelukkig weer goed maakte. Kruiden in huis: check. Traditionele recepten: in the pocket. Ik kan thuis aan de slag!
Wijn
Nu volgde een moment waar ik vrije tijd had kunnen hebben. De groepsdruk heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik toch mee ben gegaan met de boottocht over het meer van Pokhola. Udaipur is naast dat het omgeven is door 8 meren, ook een heel leuk opkomende hippiestadje. De eerste Americano’s, granola bowls en roerei met avocado kun je bestellen in de vele gezellige barretjes. Overal lopen mannen en vrouwen met dreadlocks, tattoos en veel te wijden kleren. Het zal er wel bij horen.
Het boottochtje had ik niet willen missen. Zonsopkomst en ondergang op één dag kan ik van mijn lijstje afvinken. Het tochtje werd subliem toen ik erachter kwam dat mijn Australische vrienden wijn in hun drinkfles hadden gedaan in plaats van water. Het had zo moeten zijn dat ik achter hen zat in de boot en ze uit mijn ogen konden lezen dat ik het nodig had. De vermoeidheid verdween uit mijn lijf en de zon werd nog groter en roder dan ooit daar voren.
Langzaam maar zeker begin ik te beseffen dat ik in India ben. Wanneer ik de momenten van reflectie heb ik de bus, onder de douche of in bed besef ik me dan ik letterlijk kan doen wat ik wil. Geluk herken je pas vanaf een afstand. De één kiest ervoor om dit te doen in een hutje op de heide, de ander gaat naar India. Reizen geeft zoveel inzichten. Het maakt op zich niet waar je naartoe gaat, alleen uit die safe zone stappen maakt je zoveel sterker en uiteindelijk wijzer. Mijn grens ligt misschien iets verder dan de gemiddelde Nederlander. Om die reden houd ik van Azië. Het is een compleet andere wereld die me soms shockeert, maar tegelijkertijd zoveel nieuwe inzichten biedt. De mensen maken uiteindelijk het land. De gastvrijheid hier is oneindig. Een lach op het gezicht van iemand brengen is een onbetaalbaar moment en misschien wel het mooiste wat er is. Hoe simpel, vies, druk, gek of ongrijpbaar dit land ook is we kunnen zoveel van deze mensen leren. Ik ben hier nog geen week, mijn rekening toont alleen nog maar ‘af, af, af’ maar ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld.
Je bent zo rijk als je, je voelt.
