Mijn moeder was 30 toen zij mij kreeg. Van mij had ze er wel zes willen hebben, zegt ze altijd. Maar waarschijnlijk zeggen alle moeders dat. Morgen word ik 30. 30 jaar oud. Drie keer tien. Een drie met een nul. Drie decennia. Een derde van mijn leven (hopelijk). Hoe ik het ook verwoord, de wereld om mij heen vindt er heel wat van. Wat doet het mij? Ik zal je eerlijk bekennen dat ik er nu écht pas over nadenk, terwijl ik dit aan het typen ben. Misschien stopte ik het wel weg. Misschien voelt het helemaal niet anders als 29 worden. Soms lijkt het wel alsof de maatschappij uit je mond wil horen, dat 30 worden een ding is. Dat je daar mee moet zitten. Dat het een keerpunt is. Een nieuwe fase. Een andere levensstijl. Dat je maar eens aan kinderen moet beginnen. Maar wie zegt dat? Het wordt me opgelegd er iets van te vinden. Erover na te denken. Maar het voelt niet specialer. Het voelt goed. Ik voel me goed. Ik voel me misschien wel beter dan ooit.
De weg naar deze leeftijd toe, was goud. Een intense reis, waar ik mezelf meer dan ooit heb leren kennen. Tien jaar geleden 20.. ergens verdwaald tussen de Martini, de Fransmannen en de dagelijkse stokbroden met brie (hompen). Iedere dag at ik dit met mijn beste vriendin Ellen. Studeren in Annecy, leverde meer kilo’s op dan kennis. Alhoewel, levenservaring dat dan weer wel.
11 oktober 1990 werd ik geboren. Op een donderdagmiddag in het West-Friese Grootebroek. Dat staat zo leuk op haar paspoort, dachten mijn ouders. Een bos pikzwart haar, verraadde mijn moeders affaire met die knappe Italiaan (grapje, pap!). Waarna mijn overgrootmoeder zei: ‘’Wat het ie een heer!’’. Lynn was ook wel een rare naam. ‘’Heet ze nou LIJN?’’ Mijn vader ben ik tot de dag van vandaag dankbaar dat het Lynn is geworden, want als het aan mijn moeder had gelegen was het Fiv. Dan was ik misschien als hond door het leven gegaan. Wat hormonen wel niet kunnen doen…
Ik liet me graag volstoppen. Ik moest niets te kort komen. Ik hield ook niet van bewegen. Dit resulteerde in een ietwat gezette peuter die trauma’s opliep door vele mislukte toiletbezoeken. Eindeloos kon ik als kleine Lynnie in het kleinste kamertje van het huis opgesloten zitten. Ik hoor je lachen, MAAR DIT WAS NIET LEUK. Gelukkig is dit alles goed gekomen. Happy ending story.
Mijn zusje was mijn beste vriendin. Alles deden we samen. We konden ook niet anders, want we woonden in een doodlopende straat zonder buurkinderen in the middle of nowhere. We speelden dan ook altijd ‘Druk op de weg’ (rondjes rijden op de skelter en fiets, of eigenlijk heen en weer want de straat liep dood), alsof we de drukte miste en deze dus maar fantaseerden. Onze tuin was immens. Alles kon. Hutten bouwen, klauteren, klimmen, zwemmen, met de surfplank achter de boot, brouwsels maken van gras, slootwater & bessen en vervolgens onze knuffels vergiftigen. We hadden een top jeugd. Zo vrij. Ouders die alles goed vonden en ons vertrouwden. Maar toen kwam de donkere wolk….
Nee, grapje. Mijn zusje en ik hebben elkaar alleen een paar jaar niet aangekeken. De reden was een haarelastiek. Wij noemden dit een strik. De strik was zoek. Gejat. Of stuk. Of uitgeleend. Krijsen, schoppen. Slaan. Janken, Peeuwen. Mama, Lynn heeft mijn strik. Ik weet het. Dit ging nergens over, maar toen…. De strikken waren heilig. Reden voor ruzie.
De rode draad in mijn tienerjaren was mijn passie voor dans, zang & theater. Uren per week spendeerde ik aan repeteren, beter worden, choreografieën dansen, uit mijn comfort-zone stappen, rollen spelen & mijn gevoel leggen in stukken. Ik deed niets liever dan optreden, kleine en grote groepen. Als ik danste, zong of acteerde was ik iemand anders. Kroop ik in die rol. Beleefde ik tekst, emotie en alles in mijn stond aan. Mijn zelfvertrouwen is gerezen door altijd op nieuwe dingen af te stappen, het podium op te gaan en het geloof wat mensen in mijn hadden toe te laten. Wat ik in die jaren heb geleerd, helpt mij nog steeds in alles waar ik voor sta en wat ik wil overbrengen vandaag de dag.
Het zelfvertrouwen was er lang niet altijd. Mijn hele pubertijd heb ik geworsteld met of ik mezelf wel goed genoeg vond. Altijd dat stemmetje met ‘je bent niet mooi’ of ‘je moet afvallen’. Ik was zo kritisch op mezelf. Als ik daar nu aan terug denk, dan vraag ik me oprecht af waar ik me druk om maakte. Laat ik dan ook maar direct met de deur in huis vallen, 30 worden geeft rust. Je kunt relativeren. Accepteren. Bij deze voor alle tieners die dit nu lezen, het komt goed. Je bent mooi zoals je bent. En je af en toe K*T voelen is ook gewoon lekker.
Mijn onzekerheid was bij de noorderzon verdwenen als ik met mijn vriendinnen op stap ging. Eindeloos konden we dansen. Van de bar naar de muur, koprollend door het publiek om vervolgens onze flashmop in te zetten in het midden van de discotheek. Nee grapje. Dat droom ik altijd. Shockeren, daar hielden wij wel van. Hoe mensen naar je kunnen kijken, alsof je niet goed bent. Zalig. Kijk maar lekker. Stiekem wil jij het ook. Ik doe het gewoon. Misschien heeft het shockeren ertoe geleid dat onze vriendinnengroep ‘de Skedols’ heet. Een knipoog naar de wereld, alles even vergeten, je lichaam voelen en misschien toch soms ook wel even ‘gezien’ willen worden… Zo eerlijk ben ik vandaag. Nu de kroegen ook dicht zijn, merk ik enorm dat ik mijn uitlaatklep mis. Lieve tieners, dans in je woonkamer. Oneindig. Muziek aan, gordijnen open houden (laat je zien!) en gebruik die ruimte. Onze beste performances waren in de kroegen waar geen hond was. Uiteraard door onze acts (die begonnen bij de entreedeur) leidde tot overvolle zalen en gratis drank. Ok, nu ben ik bijna 30 en drink ik thee.
Na lange relaties (iemand naast mijn zij voelde veilig) en vervolgens 1,5 jaar vrijgezel te zijn geweest (aan te raden) kwam ik mijn grote liefde tegen. Dat klinkt romantisch, maar liefde op het eerste gezicht was het niet. Hij was groot, jonger & ik moest eigenlijk niets weten van opnieuw iets serieus. Inmiddels zijn we bijna 9 jaar verder en kan ik het toch wel aardig serieus noemen. Ik besefte me gister dat hij al die belangrijke jaren vol beslissingen, ervaringen & zelfreflecties aan mijn zij heeft gestaan. Zijn geloof in mij, is onvoorwaardelijk. Hij ziet mij als die ster, die ik altijd wilde zijn. Maar belangrijker nog, door hem voel ik me die ster zonder fans nodig te hebben. Ik heb hem namelijk als grootste fan, welke gelijk staat voor de rest van de wereld. Het is bizar welke fases we samen al hebben meegemaakt, hoe we zijn veranderd maar ook hoe we naar elkaar zijn toe gegroeid. Het wordt hier sentimenteel, dus ik stop. Ik heb er ook geen woorden voor.
De start van mijn carrière kon niet beter. Werken bij Aan Zee Vakantiehuizen bracht me niet alleen heel veel kennis, maar bovenal de grootste lol. Een geweldig team vol mooie mensen, die net als ik alles uit het leven wilde halen. En dat deden we. Feestjes, beurzen, trips naar het buitenland, festivals, open dagen, keihard werken, vervolgens weer borrelen, lachen, dansen, gek doen. Dat alles speelde zich af op misschien wel de mooiste plek in Bergen. Ik voelde me zo gezegend bij deze club te horen, zulke collega’s te mogen hebben. Het was dan ook niet gek, om uiteindelijk ervoor te kiezen mijn biezen te pakken uit Grootebroek en samen met een vriendin in Alkmaar te gaan wonen. Een appartement boven een bakkerij, zorgde niet alleen voor heerlijke bakkersgeuren maar ook voor nachtelijk taferelen met brood & soezen na een avondje goed door te hebben gehaald. Ik moest namelijk letterlijk met mijn fiets door de bakkerij, waarbij ik nog steeds trots op mezelf ben dat mijn fiets niet door de gebaksvitrine is gegaan. Laat mijn ex-huurbaas dit niet lezen.
Zoals het leven is, aan alle goede dingen komt een einde. Zo ook 6 mooie jaren bij Aan Zee, later Belvilla. Ik heb vriendschappen voor het leven gesloten. De ervaring heeft me gebracht, waar ik nu ben. Ik ben er niet alleen achter gekomen waar ik goed en minder goed in ben, maar vooral het geloof in mezelf dat als je echt iets doet waar je blij van wordt je alles kunt bereiken. Mijn eerste kind werd geboren: Sparklynn. Het gekke is, Sparklynn was er altijd al. Het zat diep in me en alleen mijn dierbaren wisten dat het er was. Nu staat Sparklynn, voor die magische kriebel in ieder van ons die we soms even kwijt zijn. En ook ik blijf soms zoeken. Die zoektocht blijft spannend, maar ook heel leuk.
12 oktober 2019. Mijn reis naar India begon. Het lijkt een ander leven. Een eeuw terug. Toch heb ik het écht gedaan. Het moment dat ik achter de douane verdween was hel. Het moment dat ik de aankomsthal eind november weer in liep was hemels. Niet iedereen hoeft naar India om uit zijn comfort-zone te stappen, maar het heeft mij meer dan ooit gebracht. Zelfliefde. Zelfrespect. Vertrouwen. Inspiratie. Dankbaarheid. Rust. Mijn ik. Mijn zelf. Lynn, een naam die me 30 jaar geleden is gegeven. Welke staat voor ‘idool’. Een idool waar naar ik streefde te willen zijn. Het streven heeft plaats gemaakt voor idolaat zijn van wat ik al had, maar belangrijker ik ben altijd al een idool geweest. Ik had daar niemand voor nodig. Zoals Wikipedia zegt: Een idool is een persoon dat wordt aanbeden als een godheid. Een afgodsbeeld. Aanbid jezelf, iedere dag en er gebeuren wonderen. Tel je zegeningen. Zie wat je hebt. Gezegend ben ik. 30 worden voelt misschien als een ding. 30 zijn voelt DAMN lekker!