Hoe het allemaal begon…
Waar moet ik beginnen? Ik ben nog maar 3 dagen in deze compleet andere wereld, maar het voelt als 3 weken. Schiphol lijkt een ander leven. Daar begon de start van mijn avontuur, door het voor mij geheimzinnige India. Bij het afscheid van mijn lieve vriendinnen, zusje en liefde dacht ik maar één ding; Wat ben ik in hemelsnaam aan het doen? Waarom doe ik dit alleen? Waarom zo lang? En wat denk ik daar te gaan vinden? Tijdens mijn vlucht van Amsterdam naar Istanbul vond ik gelukkig troost door de beste film ever The Biggest Little Farm. Ik denk dat ik me ongeveer net zo slecht voelde als het barende, lijdende varken Emma. Dit snap je alleen als je de film hebt gekeken.
Op het grootste vliegveld van de wereld stond uitdaging één op mij te wachten. Ik moest nog een boardingpass zien te scoren. Ik kan je vertellen, dat is zoeken naar een spelt in een hooiberg. Gelukkig was er een Nederlands-Indiase jongeman, die hetzelfde probleem had als ik. Zodra ik vertelde dat ik voor Oyo werkte, waren we vrienden. Dat verhaal heeft me overigens al vaker gered. Mijn kortstondige carrière bij Oyo is dus toch nog ergens goed voor geweest. Zo kort als ik mijn boardingpass had, zo snel was ik deze ook weer kwijt. Vraag me niet hoe, maar laten we het er op houden dat ik ‘mindfull’ mijn spullen ergens moet stoppen anders vind ik deze nooit meer terug. Na een paar zweetaanvallen verder zat ik eindelijk op het vliegtuig naar Delhi.
De vlucht was een hel. Turbulentie, dronken Russen, 0 slaapen cabinepersoneel die mijn vraag om water na vijf keer nog niet begrepen. Toenze mijn uitbeeldingen van uitdrogingen zagen, kreeg ik goddank een shotjewater. Daar moet ik het dan ook mee doen. 1,5 uur vertraagd kwamen we aan opGandhi Airport. Mijn meest vriendelijke lach die ik nog ergens vandaan kontoveren zette ik op en liet ik niet meer los tot de twee veelbelovende stempelsin mijn paspoort stonden.
Inmiddels waren we meer dan 14 uur verder, toen ik halflabiel naar de kofferband liep. Langzaam zag ik de band met koffers uitdunnen.Mensen vertrokken met hun karretjes en ik als make-up loos spook bleef achtermet nog enkele anderen. Ik kon de wereld wel vervloeken bij het idee dat mijnbackpack, mijn leven, mijn alles niet aan zou komen. Ik zag mezelf al 6 wekenin een stinkend, versleten outfit bedelend door de straten van Delhi dwalen. Vloekenpast niet echt binnen de yoga filosofie, dus al snel zette ik mijn reddendeademhalingsoefening in. Lieve mensen, geleerd van mijn levenspartner LarsKruis: neus in, mond uit. Uit het niets kwam toen de gouden tip van eenvriendelijke meneer: ‘Ik denk dat jouw backpack daar in de hoek, op de grondligt. Allright, tuurlijk, heel normaal, ik pak ook altijd iemand zijn tas ensmijt die in een hoek. Ik kon de man wel zoenen. Dit deed ik maar in gedachten.
Uiteraard is India, India niet als de volgende uitdagingzich al in hetzelfde half uur voordoet. Tijd voor herstel is er niet. Mijntaxijuffrouw van de organisatie ‘Women on Wheels’ stond er niet. Of andersgezegd, ik zag honderden mannen die allemaal op elkaar leken en iets van mewilde. Misschien stond ze daar tussen, maar zo alert was ik niet meer. En weereen diepe teug adem. Blijven denken. Ineens hoorde ik mijn vader in mijn hoofd:Lynn zorg dat je altijd cash hebt. Geen roepie te bekennen in mijn portemonnee.Pinnen? Leuk als vrouw alleen en 25 kg bepakt en bezakt, zowel voor als achter.Net wanneer ik in huilen wil uitbarsten, komen er twee Nederlandse jongens opme af. Waarschijnlijk zagen ze de paniek in mijn ogen. Samen met hen heb ikgeld kunnen pinnen, hebben we een simkaart geregeld en samen een taxi genomen.De theorie ‘neus in, mond uit’ werkte voor dag 1.
Heli Delhi
Alles wat ze zeggen over Delhi is waar. Chaotisch, hectisch, druk, smerig, afval, stof, smog, toeteren, stank, gekrioel van mensen, bedelaars, elektriciteitsdraden, vieze wc’s (hier kan ik serieus nu al één blog aan wijden) zwervende kleine kinderen, armoede, sloppenwijken, koeien, zwerfhonden, files. Ok, dit dacht ik op dag 1. Dag 2 kon ik ook al iets positievere woorden bedenken. Kleurrijk, vriendelijk, Curry’s, Chai, vers fruit, goedkoop, simpel leven, Street food, rijke architectuur, tempels, marktkraampjes en de mooiste kleren en tassen. Ik ga er vanuit dat het rijtje positief de komende week alleen maar aangevuld.
Na mijn eerste indrukken en geen slaap lag ik huilend alleen op mijn donkere hotelkamer (de gordijnen bleven dicht, want ik wilde even niets zien van buiten). Ik was al allerlei manieren aan het bedenken hoe ik zo snel mogelijk weer naar huis kon. Na een opbeurend gesprek met het thuisfront en een kort dutje, werd ik abrupt wakker gebeld door de receptie van het hotel. Mijn kamergenote was gearriveerd en vroeg of ze binnen mocht komen. Ik denk dat mijn reactie op haar binnenkomst een beetje eng voor haar heeft aangevoeld, want ik was zo blij om haar te zien! Ik kon alleen maar denken: Ja, wordt ALSJEBLIEFT mijn vriendin! Knuffel me! Wat zie je er leuk uit! Toen ze zei dat ze uit Duitsland kwam en honger had, waren mijn zorgen met de Indiase zon verdwenen.
Gadventures groep
De groep waarmee ik reis is gemixt. Koppels, oud en jong, 3 solo reizigerswaaronder ik. We zijn met 14 mensen in totaal. De meeste uit UK, maar ookOostenrijk, Australië, Duitsland en ik al enige Nederlander. Geen Nederlandsegesprekken voor mij dus, beter. Ook de leeftijd is gevarieerd. De jongste is 23jaar en de oudste is denk ik wel 70. Dus pap en mam, er is nog hoop. Respectvoor deze mensen, want het tempo van reizen is snel. Dan heb ik het nog nieteens over de prikkels en het comfort. Flexibiliteit en geduld heb je nodig om Indiate overleven. In mijn yoga theorie boeken heb ik gelezen dat we ons te vaak inde zogeheten ‘vecht-en-vlucht’ status verkeren en we meer moeten ontspannen.Dat boek laat ik lekker dicht in mijn tas, want ik moet vechten voor mijn miniaandeel ruimte op straat en moet kunnen vluchten voor stank, chaos en stof. Eenontspanningsreisje is het zeker niet, maar daar heb ik straks nog genoeg tijdvoor. Ik snap nog niet erg waarom de yoga hier vandaan komt.
Heli Belly
Mijn eerste lotgenoten zitten al aan de bekende Delhi Belly. Met anderewoorden; abonnementje toilet. Aangezien ik mijn hele leven al last heb van hettegenovergesteld probleem, komt het me nu goed van pas. Het eten is hierabnormaal lekker. De curry in Nederland is er niets bij. De eerste avond atenwe bij het door Gadventures opgerichte Dining with a Cause. Een restaurantwelke werk -en opleidingsmogelijkheden biedt aan de lokale bevolking. Decurry’s worden opgediend in alle bijbehorende kleurige potjes en pannetjes. Eengenot om naar te kijken, maar meer dan een sensatie wanneer het in je mond belandt.En je bent een groep of je bent het niet, maar alles wordt met elkaar gedeeld.Sharing is caring. Ik houd ervan!
Downtown Delhi
2 dagen Delhi is voldoende als je ouder dan 60 wil worden. 2 dagen Delhi isniet genoeg als je alle wonderlijke tempels, musea, moskeeën en winkels willenbezoeken. Wij brachten eerst een bezoek aan het door Gadventures gesteundeproject Salaam Baalak Trust. Een non-profit organisatie welke straatkindereneen veilig thuis en educatie biedt. Een jongeman vertelde uit eigen ervaringhoe het leven op straat voor hem er uit zag. Veel kinderen worden misbruikt,uitgebuit en komen in aanraking met drugs en geweld. Dit project heeft ervoorgezorgd dat hij vanuit een safe house een bestaan kon opbouwen en momenteelSociologie studeert.
Na een korte rondleiding door de achterbuurten van Delhi vertrok onze taxi richting Jama Masjid (Great Mosque), de grootste moskee van India. Inmiddels had ik al 5 keer dood kunnen zijn. Hoe men hier rijdt is niet ok. Er zijn geen regels. Alles rijdt, fietst, wandelt, schreeuwt en toetert door elkaar. Je weet niet waar je moet kijken. Het is eigenlijk ook beter om überhaupt niet te kijken. Normaal gesproken raak je bij de toeristische attracties overprikkeld, in India kom je daar juist tot rust.
De moskee is massaal, indrukwekkend en fotogeniek. Uiteraard ging alles in stijl op blote voeten en gekleed in een traditioneel gewaad. Na veel informatie tot ons te hebben genomen, moesten onze magen weer worden gevuld. Ik ben blij dat er meer hongerige vogeltjes in onze groep zitten, want India is voor mij heel veel proeven. Bij verschillende lokale, primitieve eettentjes (wat lekker op straat is) proefden we Paratha. Een heerlijk gevuld naanbroodje in allerlei smaken, wat samenkomt met de lekkerste dips.
Verder die middag…
Mijn stappenteller maakt overuren. Je hebt geen idee meer van tijd, waar jebent en wat je eigenlijk wilt. Je moet met de flow mee. Niet nadenken. Gidsvolgen en op je spullen blijven letten. Dat laatste geeft me de zenuwen.Normaal gesproken bewaakt Lars altijd al onze waardevolle spullen Nu sta ik eralleen voor en ik ben continu alles kwijt. Voor een verlate lunch leek het medaarom een goed plan om die middag door te brengen op een rustige, schone,coole plek. Die zijn schaars, maar hadden we uiteindelijk gevonden. Samen metmijn Oostenrijkse en typische Engelse vrienden bestelden we weer de bestecurry. Die hadden we niet alleen verdiend vonden we, maar dienden ook alsbuffer voor de nachttrein tour van 12 uur.
Nachttrein Delhi – Jodhpur
Het station van Delhi is één en al vermaak. Hele families stallen kleedjesuit op de grond en wachten totdat hun juiste trein arriveert. Uiteraard zijnwij weer een vermaak voor hen. Om 21:15h vertrekt onze nachttrein naar Jodhpur,de Blauwe stad. Ik had nog nooit van me leven in een nachttrein geslapen, maardoordat ik continu mijn verwachtingen laag houd viel het me alles mee. Als eenhamburger lagen we in drie lagen boven elkaar en ik uiteraard bovenin. Dat ishet leukste. Ik kon me nauwelijks verroeren in dat bed, omdat m’n hele hebbenen houden aan me vast gebonden lag. Het zou me toch echt niet gebeuren dat ikwerd bestolen in mijn slaap. Ik was letterlijk doodop van de eerste twee dagen,waardoor ik op het ritme van de trein als een blok had geslapen. Het scheeldeniet veel of ik lag met een Indiër in bed, omdat ik half slaapdronken na eentoiletbezoek het verkeerde bed op klom (ha ha). De volgende ochtend 08:00h arriveerdewe in Jodhpur en stond onze A/C bus op ons te wachten.
Dit was nog maar het begin…
